Rootsville

Roots & Roses #10 Festival Lessines (Lessen) (01-05-2019) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Roots & Roses © Rootsville 2019

Het is reeds het 10de jaar op rij dat het "Feest van de Arbeid" zich lokaliseert in Lessines onder de naam "Roots & Roses". Niet alleen een festival om nieuwe groepen te leren kennen of onze horizonten zo een beetje te verruimen maar ook een festijn van lekkere internationale keukens en lokale bieren. Een festival met twee podia, Roots en Roses, en een fijn uitgebalanceerde diversiteit aan muziekstijlen en met steeds weer een affiche om van te smullen. Dit jaar met de headliners "C.W. Stoneking" en "The Black Box Revelation", maar ook met "Jon Spencer", "Kitty Daisy & Lewis", "Wovenhand" en vele anderen.

Veiligheidshalve waren we al op dinsdagavond vertrokken om ons zo een plaatsje te vrijwaren in het "Gevarenwinkel-Dorp" op de "camping-improvist" van de lokale hondenclub. Ons "Hotel Victor" netjes geparkeerd en we konden ons al meteen verrijken aan diverse snacks en bieren...en Monkey Balls" een zoeterige kleefstof die niet aan te bevelen is. In de kantine van de "Koninklijke Club van Verenigde Hondenvrienden" van Lessines liep daarentegen het smakelijke biertje "Quintine" vlot naar binnen. De "Dender" en de "Porfiergrove" hebben we niet gezien, den ijzereweg wel:-) Eerst nog een nachtje acclimatiseren om morgenvroeg er dan maar meteen tegen aan te gaan.

Vroeg uit de veren, een wandeling gemaakt doorheen de stad en daar stond dan Marcia bij de terugkeer klaar met vers gezette koffie. Iedereen begon stilaan te ontwaken en naast Marcia's "Boulleten in Tomatensaus" (of waren ze van den Tesse) was er ook nog het welgekende Engels ontbijt van Chef Vic, en smullen maar. Tien uur en tijd om onze tenten te gaan opslaan in de "Roots & Roses Village". Je voelde het zo aan de al aanwezige sfeer, dit zou een meer dan geslaagd festival gaan worden. Onze "Gevarenwinkel Corner" stond netjes opgesteld tussen de twee ingangen van de respectievelijk "Roots- en Roses tent". Ook al meteen op post waren die van "DLB on Stage" want de opener van hun festival op 11 mei opent ook hier op "Roots & Roses". De immer aanwezige tri-colore Bella als leverancier van "Faire" melk was ook al paraat. Het bijzondere aan dit "Roots Festival" bij onze Waalse buren is dat ze ieder jaar steeds weer aan een opmars bezig zijn die niet lijkt te stoppen. Alsof het hier een verzameling van Belgen betreft waarbij het er niet toe doet welke muziek er wordt gespeeld maar waarbij de gezelligheid hoogtij viert. Hoeft het dan nog verwonderlijk te zijn dat ieder jaar er weer records worden opgetekend.

We beginnen eraan op de "Roots Stage" met "Dr. Voy". Deze formatie uit La Louvière die rock 'n roll op een ander en luider niveau brengen. Je zou haast gaan denken dat ze allemaal familie ziijn van elkaar omdat ze zichzelf de familienaam "Voy" hebben aangemeten. Met hun aantrede hier op "Roots & Roses" zullen Jeff, Reg, Rod en Vince Voy zonder meer de tent al onmiddellijk doen ontploffen. Vorig jaar brachten ze nog hun vijfde en nieuwste album "Apocalyptic Bombs" uit met daarop de hier gebrachte nummers als "Star Light" en uiteraard ook "Apocalyptic". Maar ook "Roasted Chicken" uit hun "Live Sessions" van 2016. Deze "Dr. Voy" doen dit jaar ook de 11de editie aan van "DLB on Stage" op zaterdag 11 mei.

Stevige bluesrock en meteen is er aardig wat volk voor de vroege aanvang waardoor meteen iedereen alert blijkt te zijn op nummers als "On the Highway" en "Foxy". Opdracht volbracht en voor mij hoeven ze geen tweede kans want "You Are Just A Dream".

Meteen na deze donderende rock 'n roll gaat het richting "Roses Stage" voor "Everone is Guilty". Deze Luikenaars schieten als een komeet door ons roots landschap en worden geproduceerd door niemand minder dan Slim Cessna. Mirco Gasparrini, Jon Crespini, Jerome Mardaga, Pierre Mulder en Eric François brengen Alt-country en bestaan sinds 2012. De boekingen voor deze Waalse band worden verzorgt door het Vlaamse agentschap "Rootstown".

Ook meteen de tweede vlekkeloze set hier op "Roots & Roses" met nummers als "Peter's Semon" en "Dust To Dust". De inbreng van een pedalsteel brengt meteen ook de hoog gewaardeerde Pink Floyd arrangementen met zich mee. Afsluiter van hun act de prèsence alhier is "Gods Or Nothing". Tijd voor bissers is er hier op "Roots & Roses" niet want het strakke tempo moet worden volgehouden om zo iedereen tevreden te kunnen houden. Myriam die holt zoals altijd heen en weer en steeds met een vriendelijke en ontwapende smile.

We zitten meteen op schema voor een bekend Belgisch duo dat ook al in Vlaanderen populair is en dan hebben we het over de schoonbroers "The Goon Mat & Lord Benardo". Ze brengen doordringende boogie met een vleugje garagerock erin en brachten vorig jaar nog het album "Take Off Your Clothes" (album report) uit. We kennen ze uiteraard ook goed als de Waalse tandem van de succesvolle "Boogie Beasts".

Hypnotiserende beats 'n boogie worden vanaf minute one de tent in gestuurd en dat dit duo fans hebben merk je alvast onmiddellijk op. De nummers als "Guilty" en "Show Me The Way" en hun hypnotisch beast maken zich ongewillig meester van je lichaam. The Voodoo Got Me!

Ondertussen worden de eerste hongerige magen gevuld en is het al meteen aanschuiven of je nu de Mexicaanse, Italiaanse, Spaanse, Japanese, Cambodiaanse of de keuken van Mauritius als voorkeur hebt.

Tijd op de "Roses Stage" voor "The Corettes" en dat is voor ondergetekende nog een onbeschreven blad. Dit duo bestaat uit een Braziliaans en Deens duo met als namen Flavia Couri & Martin Couri. "Boom, Dynamite" is een nummer dat ons uiteraard doet terugdenken aan onze eigenste "The Glücks". De rauwe gitaarrifs komen van de hand van Flavia en met "The Boy I Love" zit er heus wel wat rock 'n roll in hun set.

Een rauwe en met grunge-garage rock gevulde set met nummers als "I've Been Walking" en "Push It Too Hard". Recht voor de raap maar helaas niet al te fijn ondanks de 100% inzet van spring in 't veld Flavia.

Op de "Roots Stage" is het iets voor de klok van twee tijd voor "The Sadies". Deze Canadese rock 'n roll formatie gaan al een tijdje mee en ontstonden in 1994 met als leden Dallas Good, Travis Good, Sean Dean en Mike Belitsky. Ze worden als iconisch beschouwd in de garage-rock scène en vormden ook reeds de begeleidingsband van de straks aantredende Jon Spencer.

Een adept van deze "The Sadies" ben ik uiteraard niet maar gelukkig stond er wel eentje naast mij in de persoon van Steve Ceulemans van de waanzinnige formatie "RedRed". De coole inbreng van deze "Sadies" brengt de tent al meteen in vervoering. "Anna Leigh" en "Cut Corners" waren hun eerste wapenfeiten hier op "Roots & Roses". Wanneer Travis de fiddle onder handen neemt worden de fans een beetje hysterisch. Ongelooflijk dat deze Canadese formatie nog steed op het hoogste schavotje komen mee te draaien. Another Year Again is dan ook toepasselijk voor Travis en Dallas.

Hoeft het nog gezegd dat mede door het mooie weer hier alle vrije zitjes bezet waren. Ondertussen liep er ook al heel wat bekend volk rond hier op "Roots & Roses" zoals de Marc van "Goezot", Grasshopper Peter, Bartje Monstermash, de mannen van "De Casino". Naast "Gevarenwinkel" en "DLB on Stage" was ook de heilige drievuldigheid van "Blues in Schoten" aanwezig en die deden dan weer vele harten sneller slaan met de headliner waar ze achteraan gaan. Die van "Sjock" wonnen de prijs als beste "Blikvanger" voor hun affiche. Zelfs de Mich en enkele van zijn "Blues-O-Matics" begonnen te dromen over een "Reunion Tour" en kijk! Daar is Michel van Peer met de fiets ;-). Wat er ook aanwezig was waren de lange wachttijden aan de sanitaire voorzieningen of hadden Myriam en Fred zulke opkomst niet verwacht? Wij wel hoor en er liep wel degelijk iets fout tot grote ergenis van de mensen met een kleine blaas. Effe wachte!!!!

Aansluitend op de "Roses Stage" is er de energieke Italiaans rockband "Calibro 35". Wanneer we de namen gaan opsommen van diegene waarmee ze al hebben samen gespeeld kunnen we rustig gaan spreken van een supergroep. Deze "Calibro 35" komen uit de buurt van Milaan en bestaat uit Luca Cavina (bass), Enrico Gabrielli (keys), Massimo Martellotta (guitar), Fabio Rondanini (drums) en Tommaso Colliva.

Wel even om niet aan de aandacht te laten ontsnappen. Instrumentale muziek die veel weg heeft van filmtracks en waarbij je de "Q" van Quality naar voren haalt. Nummers als "Bandits on Mars", "Vendetta" en "Babole Per La Luna d'Agosto" zijn zowiezo al klaar voor een filmprijs. Voor mezelf een ontdekking om nog eens rustig in de zetel naar te luisteren.

Met de Amerikaanse "The Devil Makes Three" kunnen we even verpozen al brengen ze ook wel stevige bluegrass. Ook ol'time blues en ragtime staat op hun lijstje en ze werken zich als trio gestadig op in de States. Zo krijgen we van hen "Champagne and Reefer" en het ragtime getinte "Stranger" een nummer met ook enige jazz manouche in verborgen. De band bestaat uit Pete Bernhard, Lucia Turione en Cooper McBean en nog een vierde niet te definiëren duivel. Ze komen uit het zonnige Californië en hebben reeds zes albums op hun conto met het vorig jaar verschenen "Chains Are Broken". "The Devil Makes Three" werd opgericht in 2002.

De tent ook meteen boesjevol bij de eerste tonen van "Drunken Hearted Man" en "There'll Be A Jubilee" en dan zitten we bij hun album "Redemption & Ruin" uit 2016. Muziek waarbij iedereen vrolijk van wordt en zelfs tot buiten de tent dansende aanwezigen opmerkt. "Black Irish" is een opzwepend nummer uit hun in 2006 uitgebrachte album "A Little Bit Fatser And A Little Bit Worse. Uiteraard maken ze ook ruimt voor nummers uit hun vorig jaar uitgebrachte album "Chains Are Broken" met "Deep Down" en "Pray For Rain". Ik ben fan!

"Endless Boogie" is next on the bill. Met deze formatie uit de "Big Apple" krijgen we een band die al samen spelen sinds 1997 maar hun debuutalbum verscheen evenwel pas in 2008. Ze brengen hun visie van blues met psychedelische elementen en een vleugje desert rock. Hun naam ontleden ze bij een album van John Lee Hooker en je kan deze band uit Brooklyn thuisbrengen in een mix van ZZ Top en The Velvet Underground. In Amerika zijn ze trots het record van jammen te bezitten.

Jesper Eklow aka "The Governor" op gitaar, Paul Major aka "Top Dollar" op gitaar en zang, Mark Ohe aka "Memories from Reno" op basgitaar en Harry Druzd op drums zijn vandaag de dag de brengers van nummers als "Vibe Killer" en "Jefferson Country". Verbazend is het wel want de setlist bestaat uit enkel maar 5 tittels. Nummers waarbij "The Governor" zijn kompanen tot het uiterste drijft en ze zelfs een bruggetje hoorbaar is naar Emmerson, Lake & Palmer. Een concert met enkel maar volledige 33-toeren kanten van de plaat. Het is maar dat hij moest stoppen of hij was nog bezig. Straffe kost!

Op de "Roots Stage" beginnen ze stilaan met de headliners. "Wovenhand" stond hier in 2015 ook als absolute afsluiter van "Roots & Roses" en dus haalde ze deze Alt-country band uit Denver nog eens terug naar Lessines. Het ontstaan van dit project door David Eugene Edwards was in 2001 het gevolg van een sabbat periode van de band "16 Horsepower". De band hield er tenslotte mee op in 2005. Naast Edwards krijgen we onder meer Ordy Garrison en Chuck French.

Nummers als ‘Long Horn’ en ‘Corsicana Clip’ bekijken de country langs de donkere kant met de rauwe stem van Edwards die steeds iets mysterieus rond zich weet te hangen net zoals in ‘The Good Sheppard’. Eerlijk? Deze Wovenhand begon sterk alsof hij volledig in trance de eeuwige jachtvelen aan het trotseren was maar ging helaas te fel op in zijn cultuur. Er waren voor- en tegenstanders al kwamen er ook wel enkele diepgewortelde fans na een tijdje terug naar buiten. May the sun bring you new engery by day...

Ook op de "Roses Stage" is het einde in zicht en hebben we nog 2 bands te gaan. Als voorlaatste is het de beurt aan "Jon Spencer and the HITmakers". Jon Spencer wordt als een van de meest creatieve zielen aanzien van de laatste 30 jaar in de geschiedenis van de Amerikaanse rock. Soms wicked and weared maar steeds vol overgave met nummers die ons ook herinneren aan zijn verledens met "Blues Explosion" en "Heavy Trash". Op zijn vorig jaar uitgebrachte debuut soloalbum "Spencer SingsThe Hits" vinden we nummers terug als "Do The Trash Can" en het funky geïnspireerde "Hornet". Greasy gitaarlicks zijn een kenmerk van deze Jon Spencer. Trashblues zoals het hoort te zijn.

We hedden ook meteen oog voor de man aan de percussie waarbij de instrumenten? bestonden uit twee ijzeren vuilbakken, een schokdemperveer en twee timmermanshamers. Benieuwd wat zijn volgend project zal zijn. Wij gaan tricolore Bella nog eens melken.

Voorlaatste act ook op de "Roots Stage" met de frisse wind van de Britse "Kitty, Daisy & Lewis". Vorig jaar sloten ze nog "Duvel Blues" af maar stonden de verwachtingen haaks tegenover wat ze kwamen te brengen. Het gebrachte werk kwam uit hun in 2017 uitgebrachte album "Superscope". Nummers als "The Game Is On" en "Down On My Knees" horen beter thuis op dit festival dan op een bluesfest waar ze met "Goin' Up The Country" hoge ogen gooiden.

De mama hadden ze thuis gelaten maar de papa was nog steeds aanwezig en deze familie Durham begonnen er zeer sterk aan. Nummers als het uptempo "It Ain't Your Bussines" en "Bye Bye Baby" hakten er meteen goed in en zorgden voor een positieve sfeer hier in de tent. Alle voor de meesten toch want een verliefd koppeltje verliet stiekem de tent. Wat te Soft? Toch niet wanneer de Jamaicaanse trompettist Edie 'Tan Tan' Thornton komt meespelen. Het reggea en zeker het ska gehalte op "Tommorow" doet de ganse tent bewegen en is iedereen in een "good mood" ya maaan. Natuurlijk mag "Goin' Up The Country" niet ontbreken maar buiten dit nummer was het voor mij ook knap. Zelfs beter als vorig jaar op "Duvel Blues" vond ik, of had ik toen al meer geduveld ;-). Het enige minpunt is de talrijke wisselingen van de zusjes en broer wat voor te veel stille momenten komt te zorgen.

Last but not least hier op de "Roses Stage" onze eigenste "Black Box Revelation". Ze stonden hier ook op het podium van de allereerste editie van "Roots & Roses" in 2009 toen ze nog actiever waren in de blues en rock scène. De band met daarin Jan Paternoster en Dries Van Dijck hebben hun stuk geschiedenis in de Belgische rock 'n roll al geschreven en vorig jaar brachten ze hun nieuwste "Tattooed Smiles" op de markt. Met hun muziek hebben ze wereldwijd succes met nummers als "Madhouse".

Helaas heeft de stevige bluesrock ruimte moeten maken voor de pop-rock met het oog op internationaal succes wat je hen natuurlijk niet kwalijk kan nemen. Met nummers als "Kick The Habbit" en "Bur-Bearing Heart" hebben ze alvast hier in Lessines een groot succes. De stoom vlieg er hier vanaf in de tent wat dan de kille avond doet vergeten die aan het vallen is.

Als vermoeide zielen slepen we ons voor de allerlaatste act van deze 10de editie van dit prachtige festival nog een laatste maal richting "Roots Stage" waar ons een klepper van formaat wacht. Sinds de kennismaking met Aussie "C.W. Stoneking" sloegen nummers als "Jungle Blues" en "Goin The Country" en "To Love Me Or Die" bijzonder goed aan. Nieuw werk is er nog niet en zo was er ook de vraag of we hem hier solo of met band zouden aantreffen.

Het was duidelijk met band, al moeten we gewoon spreken van een trio. Zijn heerlijke backing vocals waren down under gebleven en dat was toch wel een beetje jammer. Sinds zijn introductie hier op Europese bodem schoot zijn populariteit immens de hoogte in en kan deze toch wel excentrieke zanger nog teren op zijn succes dat hij toen behaalde. Een meer dan waardige afsluiter en een true believer van Hokum blues. Ook nu gaan we nog uit het dak voor "Talkin' Lion Blues" en "Brave Son of America".

Een meer dan geslaagde verjaardags-editie van "Roots & Roses". We hebben genoten van voldoende muzikale diversiteit aan stijlen, de internationale keukens, het bier en het mooie weer. Nog een nachtje doorbrengen hier op de weide van Lessines en till next year when we're gon' boogaloo...Nog een slaapmutsje om daarna een spoor van vermoeidheid, bloed en tranen achter te laten.

de "plakkers" aan het werk!